اطلاعات دارویی پریلوکائین

● مکانیسم اثر اولیه پریلوکائین شامل مهار برگشت پذیر کانال های سدیم در غشاهای عصبی است.

● پریلوکائین با مسدود کردن این کانال ها از هجوم یون های سدیم جلوگیری می کند که برای تولید و هدایت تکانه های عصبی بسیار مهم است.

● این عمل منجر به بی حسی موضعی می شود و باعث از دست دادن موقت حس در ناحیه آسیب دیده می شود.

● پریلوکائین با مسدود کردن کانال های سدیم در رشته های عصبی، به عنوان یک بی حس کننده موضعی عمل می کند و از تولید و هدایت تکانه های عصبی جلوگیری می کند.

● غشای عصبی را تثبیت می کند و منجر به از دست دادن برگشت پذیر حس در ناحیه مورد نظر می شود.

● شروع اثر نسبتا سریع است و مدت زمان بیهوشی عموماً متوسط است.

● پریلوکائین بسته به روش تجویز (محلی یا تزریقی) از راه های مختلفی جذب می شود.

● متابولیسم عمدتاً در کبد، با تشکیل O-toluidine، متابولیت مرتبط با خطر متموگلوبینمی، رخ می دهد.

● نیمه عمر حذف متفاوت است و کلیرانس ممکن است تحت تأثیر عواملی مانند عملکرد کبد و سن بیمار باشد.

● روش های دندانپزشکی (به عنوان مثال، پر کردن حفره، کشیدن دندان)
● روش های جراحی جزئی (به عنوان مثال، جراحی های پوست)
● انفیلتراسیون و بیهوشی بلوک عصبی
● بی حسی موضعی برای اعمال سطحی
● اقدامات تناسلی (به عنوان مثال، ختنه)
● تسکین درد در طی برخی مداخلات پزشکی

● دوز پریلوکائین بسته به روش خاص، عوامل بیمار و شکل تجویز (محلی یا تزریقی) متفاوت است.

● متخصصان با در نظر گرفتن عواملی مانند وزن بیمار، سابقه پزشکی و نوع بیهوشی مورد نیاز، دوز مناسب را تعیین می کنند.

● تنظیم دوز ممکن است برای جمعیت کودکان و سالمندان ضروری باشد.

● حساسیت مفرط یا واکنش های آلرژیک شناخته شده به پریلوکائین یا سایر بی حس کننده های موضعی نوع آمید.

● بیماران با سابقه متهموگلوبینمی، زیرا پریلوکائین می تواند در ایجاد آن نقش داشته باشد.

● از مصرف پریلوکائین در نواحی با خونرسانی به خطر افتاده به دلیل احتمال تاخیر در متابولیسم و افزایش خطر سمیت سیستمیک خودداری کنید.

عوارض جانبی رایج:
● واکنش های موضعی در محل تجویز، مانند قرمزی یا تورم.
● بی حسی موقت یا از دست دادن حس.

عوارض جانبی کمتر رایج:
● واکنش های آلرژیک، از جمله بثورات، خارش یا کهیر.
● علائم سمیت سیستمیک، مانند سرگیجه، سردرد، یا گیجی.
● متهموگلوبینمی که با تغییر رنگ مایل به آبی پوست، تنگی نفس و خستگی مشخص می شود.

● مصرف همزمان با سایر داروهایی که باعث ایجاد متهموگلوبینمی می شوند ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.

● داروهایی که بر عملکرد کبد تأثیر می گذارند ممکن است بر متابولیسم پریلوکائین تأثیر بگذارند.

● ترکیب پریلوکائین با داروهایی که اثرات مضعف CNS نیز دارند می تواند آرامبخشی را افزایش دهد.

● واکنش های آلرژیک، هرچند نادر، ممکن است رخ دهد.

● اگر علائم آلرژی مانند بثورات پوستی، خارش، تورم، سرگیجه شدید یا مشکل در تنفس آشکار شد، فوراً به دنبال مراقبت پزشکی باشید.

● از مصرف در بیماران با حساسیت شناخته شده به بی حس کننده های موضعی نوع آمید خودداری شود.

● در افراد با سابقه متموگلوبینمی یا کمبود گلوکز-6-فسفات دهیدروژناز احتیاط کنید.

● از دوز و تجویز مناسب برای جلوگیری از سمیت سیستمیک اطمینان حاصل کنید.

● علائم سمیت سیستمیک، از جمله اثرات سیستم عصبی مرکزی و عوارض قلبی عروقی را بررسی کنید.

● اطلاعات محدودی در مورد ایمنی پریلوکائین در دوران بارداری وجود دارد.

● تصمیم به استفاده از پریلوکائین در دوران بارداری باید شامل ارزیابی ریسک کامل باشد.