اطلاعات دارویی پرگولاید

گیرنده دوپامینی D2 یک گیرنده 7-transmembrane متصل به جی پروتئین است. در لاکتوتروف ها، تحریک گیرنده های دوپامینی D2 سبب مهار آدنیلیل سیکلاز شده که این عمل سبب کاهش غلظت داخل سلولی cAMP و مهار رهش وابسته به IP3 یون کلسیم از ذخایر داخل سلولی، می شود.

 کاهش میزان کلسیم داخل سلولی همچنین ممکن است از طریق مهار ورود کلسیم از طریق کانال های کلسیمی وابسته به ولتاژ باشد نه صرفا از طریق مهار آدنیلیل سیکلاز. به علاوه، فعال شدن گیرنده سبب مهار فسفریله شدن p42/p44 MAPK و کاهش فسفریله شدن MAPK/ERK می شود. آزادسازی هورمون رشد از غده هیپوفیز که با تحریک دوپامین انجام می شود؛ بیشتر به واسطه کاهش میزان ورود کلسیم به داخل سلول از طریق کانال های کلسیمی وابسته به ولتاژ رخ می دهد و نه صرفا از طریق مهار کردن آدنیلیل سیکلاز. تحریک گیرنده های D2 دوپامین در مسیر نیگرواستریاتال منجر به بهبود هماهنگی عملکرد عضلات در افراد مبتلا به اختلالات حرکتی می شود.

پرگولاید آگونیست قوی گیرنده های دوپامینی است. این دارو سبب مهار ترشح پرولاکتین در انسان می شود و این باعث افزایش گذرای غلظت سرمی هورمون رشد و کاهش غلظت سرمی هورمون لوتئینه کننده (LH) می شود. در بیماری پارکینسون، پرگولید با اثر تحریکی مستقیم روی گیرنده های دوپامینی پس سیناپسی در سیستم نیگرواستریاتال، اثر درمانی ایجاد می کند.

جذب: احتمالا به مقدار زیادی جذب می شود (اطلاعات در مورد فراهمی زیستی هنوز کامل نیست).

اتصال به پروتئین : 90%

متابولیسم: عمدتا از طریق کبد

حذف: کلیوی

پارکینسون , داروی کمکی به همراه لوودوپا و کربی دوپا جهت درمان علائم و نشانه های پارکینسون

تجویز قرص های پرگولید در ابتدای مصرف باید با دوز 0/05 میلی گرم برای دو روز اول شروع شود. دوز مصرفی باید هر 3 روز تا دوازده روز بعد به مقدار 0/1 تا 0/15 میلی گرم در روز، به تدریج افزایش یابد. سپس باید روزی 0/25 میلی گرم هر 3 روز تا رسیدن به دوز بهینه درمانی افزایش یابد.

قرص های پرگولاید معمولا به صورت روزی سه بار منقسم مصرف می شوند. در هنگام افزایش تدریجی دوز مصرفی، مقدار داروهای لوودوپا و کربی دوپا باید با احتیاط کاهش یابد.

مصرف پرگولاید در بیمارانی که به این دارو و یا سایر آلکالوئیدهای ارگوت حساسیت دارند، ممنوع است.

بی خوابی , اسهال , یبوست , تهوع , نفخ , توهم , خواب آلودگی , دیسکینزی , رینیت

دیسکاینزی (نوعی ناهنجاری عصبی-عضلانی) - رینیت (التهاب بینی)

سدیم اکسی بات , پروپوکسیفن , لورکاسرین , بروموپراید , رموکسی پراید

• پروپوکسیفن : مصرف همزمان پروپوکسیفن و پرگولاید ممکن است سبب افزایش عوارضی از جمله سرگیجه، خواب آلودگی، گیجی و ناتوانی در تمرکز شود. برخی افراد مخصوصا سالمندان، ممکن است اختلال در تفکر، قضاوت و تعادل حرکتی را تجربه کنند.
• لورکاسرین: مصرف همزمان لورزاسرین با پرگولاید توصیه نمی شود. مصرف توام این دو دارو ممکن است خطر آسیب به دریچه های قلب را افزایش دهد. درصورت بروز کوتاهی تنفس، درد یا سفتی قفسه سینه، سرگیجه، احساس سبکی سر، غش کردن در طول دوره مصرف دارو، به پزشک اطلاع داده شود.
• سدیم اکسی بات: اثرات تضعیف کننده سدیم اکسی بات بر سیستم عصبی مرکزی و تنفسی ممکن است در مصرف همزمان با پرگولاید افزایش یابد.

• در کارآزمایی های بالینی، تقریبا 10% افرادی که پرگولاید را همراه لوودوپا مصرف می کردند در مقابل 7% افرادی که لوودوپا را به همراه دارونما مصرف می کرده اند علائم افت فشارخون وضعیتی یا کاهش فشارخون ماندگار را (مخصوصا در اوایل مصرف دارو) تجربه کرده اند. معمولا با افزایش تدریجی دوز مصرفی، تحمل به کاهش فشارخون اتفاق می افتد. بنابراین به بیمار باید در مورد عوارض افت فشارخون اخطار داده شود.
• پرگولاید باید با دوز کم شروع شده و به تدریج و با احتیاط در طول 3 تا 4 هفته افزایش یابد.
• بیماران مصرف کننده پرگولید بروز خواب آلودگی در حین فعالیت روزانه را گزارش کرده اند. قبل از شروع درمان احتمال بروز این عارضه را به بیمار گوشزد و به صورت دوره ای او را از این نظر ارزیابی کنید.
• در مطالعات کنترل شده، 14% بیماران مصرف کننده پرگولاید همراه لوودوپا در مقابل 3% بیماران مصرف کننده دارونما به همراه لوودوپا، توهم را تجربه کرده اند. شدت این عارضه به قطع مصرف دارو در 3% افراد شرکت کننده در مطالعه منجر شد. ایجاد تحمل به این عارضه بررسی نشده است.

• به خاطر اثرات خواب آلودگی که ممکن است در مصرف پرگولاید رخ دهد و همچنین به خواب رفتن طی انجام فعالیت های روزانه، بیمار باید در مورد این عارضه آگاه شده و هنگام کار با ماشین آلات خطرناک مانند اتومبیل، تا زمان هوشیاری کامل، احتیاط کند.
• در صورت بارداری و یا قصد بارداری، پزشک خود را مطلع سازید.
• در صورت شیردهی به نوزاد، پزشک خود را مطلع سازید.

گروه B ( در این گروه از داروها، مطالعات بر روی حیوانات باردار نشانگر این بود که دارو خطری بر روی جنین ندارد، اما مطالعات کافی روی زنان باردار برای میزان خطر روی جنین در سه ماهه اول بارداری انجام نشده است.)

ترشح دارو در شیر مشخص نیست.

سافینامید , بروموکرپتین , کابرگولین , ارگوتامین , ارگونوین