اطلاعات دارویی فلوپنتیکسول

فلوپنتیکسول اثر آنتی سایکوتیک یا ضد شیزوفرنی خود را با مسدود کردن گیرنده دوپامین پس سیناپسی در سیستم لیمبیک (سیستم پیچیده ای از شبکه های اعصاب در نزدیکی قشر مغزی مربوط به خلق و خو و غریزه) اعمال می کند . این دارو یک مهار کننده قوی گیرنده های D1 و D2 می باشد .
فلوپنتیکسول یک مهار کننده گیرنده آلفا آدرنرژیک نیز است و بسیاری از هورمون های هیپوفیز و هیپوتالاموس را کاهش می دهد . این دارو همچنین فاکتور مهار کننده پرولاکتین را مهار می کند و بنابراین موجب هایپر پرولاکتینمی (افزایش پرولاکتین خون) می شود .

فلوپنتیکسول یک عامل ضد اضطراب ، ضد افسردگی و تثبیت کننده خلق و خو می باشد . این دارو گیرنده های مرکزی مونوآمین به خصوص گیرنده های D1و D2 دوپامین را مهار می کند . بنابراین باعث افزایش مقدار سرتونین و نورآدرنالین که در کنترل رفتار ، تفکر و بهبود خلق و خو موثرند ، می شود .

جذب :
فلوپنتیکسول در مصرف خوراکی دارای جذب آهسته و ناقص می باشد . فراهمی زیستی این دارو به دلیل اینکه تحت تأثیر عبور اول کبدی قرار می گیرد تنها 50 درصد می باشد. شروع اثر دارو در فرآورده های تزریقی طولانی اثر 24 تا 72 ساعت پس از تزریق و طول اثر آن 2 تا 4 هفته است .
زمان ایجاد اوج غلظت پلاسمایی دارو در مورد فرآورده های خوراکی 3 تا 8 ساعت و برای فرم تزریق عضلانی طولانی اثر 4 تا 7 روز است .
توزیع :
این دارو به طور وسیع و به فرم متصل به پروتئین های پلاسما در بدن توزیع می شود .
متابولیسم :
متابولیسم دارو کبدی است و در کبد به متابولیت های غیر فعال تبدیل می شود .
دفع :
دفع دارو عمدتاٌ از طریق مدفوع است و مقدار کمی از طریق ادرار دفع می شود . نیمه عمر دارو 19 تا 39 ساعت می باشد .

افسردگی

• بزرگسالان :
قرص خوراکی :
- افسردگی : 5/0 میلی گرم ، 2 بار در روز که در صورت نیاز می تواند پس از 1 هفته به 2 میلی گرم در روز افزایش یابد .
- حداکثر دوز : 3 میلی گرم در روز
- شیزوفرنی : 3 میلی گرم ، 2 بار در روز که در صورت نیاز می تواند به تدریج به 18 میلی گرم در روز افزایش یابد .
• فرآورده های تزریقی طولانی اثر :
- دوز آزمایشی : 20 میلی گرم ، پس از 1 هفته 20 تا 40 میلی گرم و هر 2 تا 4 هفته تکرار شود . تنظیم دوز بر اساس پاسخ بیمار صورت می گیرد .
- حداکثر دوز : 400 میلی گرم در هفته می باشد .

نارسایی کلیوی , ازدیادحساسیت به این دارو و ترکیبات آن , اختلالات عروق مغزی , تضعیف سیستم عصبی مرکزی , ازدیاد حساسیت به تیوگزانتن ها , مسمومیت با اتانول , مسمومیت با اپیوئید , کوما , بیماران شیزوفرنی با بی قراری شدید , بیماران اعصاب و روان , بیماران مسن با حالت های گیجی و یا بی قراری , آسیب تأیید شده یا مشکوک در لایه زیرین کورتکس مغز , بیماری شدید عروق قلبی , وجود کلاپس یا به هم ریختگی در گردش خون , آسیب کبدی , مصرف همزمان دوز های بالای دارو های محرک خواب

تهوع , خشکی دهان , یبوست , گیجی , ضربان قلب تند یا نامنظم , سرگیجه , ضعف , تب1 , لرزش , تغییر رنگ پوست , خواب آلودگی , تیرگی رنگ ادرار , زردی پوست , زردی چشم , بی قراری , جوش های پوستی , درد معده , گلودرد , اختلالات بینایی , کبودی یا خونریزی غیر طبیعی , اختلال در تکلم , صرع , سفتی ماهیچه ها , کاهش تعادل , حرکات غیر عادی و نا خواسته در لب , سختی در زمان دفع ادرار , پوست گرم و خشک , تعریق زیاد , نعوظ طولانی مدت و دردناک

بروموکرپتین , ورنا کالانت , لنواتینیب , رموکسی پراید

دارو های خواب آور - داروهای ضد درد نارکوتیکی - داروهای ضد اضطراب - داروهای ضد افسردگی - داروهای اعصاب و روان - داروهای مقلد دوپامین -شل کننده ها - داروهای شبه آتروپین - داروهای ضد صرع - آنتی هیستامین هایی که موجب خواب آلودگی می شوند

1) سندروم نورولیپتیک بدخیم یک عارضه نادر ولی بالقوه کشنده می باشد که در اثر مصرف داروهای نورولیپتیک ( مهارکننده تنش درسیستم ) ایجاد می شود .
2) فلوپنتیکسول باید در بیماران با آسیب کبدی ، نارسایی عروق مغزی ، نارسایی کلیه و اختلالات عروق قلبی با احتیاط مصرف شود . این دارو برای درمان بیماران روان پریش با حالت های بی قراری شدید، بیماران سایکونوروتیک یا بیماران سالمند با حالت های گیجی و یا بی قراری به کار نمی رود چرا که وضعیتشان را بدتر می کند.
3) این دارو در بیماران مبتلا به پارکینسون باید با احتیاط استفاده شود .
4) این دارو در بیماران مبتلا به تصلب شرابین شدید باید با احتیاط مصرف شود .
5) احتمال اقدام به خودکشی در شیزوفرنی و اختلالات دو قطبی پدیده ای طبیعی است و به همین خاطر نظارت دقیق بیماران با ریسک بالا همراه درمان الزامی است .
6) همانند سایر دارو های نورولیپتیک ، فلوپنتیکسول در بیماران با سندروم مغزی ارگانیک باید با احتیاط مصرف شود .
7) فلوپنتیکسول در بیمارانی که در معرض خطر سکته هستند باید با احتیاط مصرف شود .
8) فلوپنتیکسول در بیماران با سابقه تشنج باید با احتیاط مصرف شود چون این دارو ممکن است آستانه تشنج را کاهش دهد .
9) اگر چه که فلوپنتیکسول دارای خواص آنتی کولیزژیکی ضعیفی است ولی در بیماران مبتلا به گلوکوم و یا مشکوک به آن و در بیمارانی که ممکن است در معرض گرمای شدید یا در معرض حشره کش های ارگانو فسفره بودند و یا افرادی که آتروپین و یاسایر داروهای وابسته به آن را دریافت می کنند باید با احتیاط مصرف شود .
10) کاهش گلبول های سفید خون ، کاهش نوترونیل و آگرانولوسیتوز با داروهای ضد شیزوفرنی از جمله فلوپنتیکسول گزارش شده است .
11) در زمان استفاده از داروهای این دسته ، در بیمارانی که امکان پیشرفت مشکلاتی در سیستم هدایتی قلب آنان وجود دارد باید احتیاط لازم صورت گیرد .
12) تا زمانی که ایمنی و کارایی فلوپنتیکسول در کودکان به اثبات نرسد ، مصرف آن در این گروه سنی توصیه نمی شود .
13) در برخی از بیماران که تحت درمان طولانی مدت با دارو های ضد شیزوفرنی هستند احتمال پیشرفت دیسکنزی تأخیری ( اختلال عصبی که با حرکات غیر ارادی و نا خواسته در چهره نمایان می شود )
14) بیمارانی که تحت درمان طولانی مدت هستند به خصوص در مواردی که دوز بالا هم دریافت میکنند باید به صورت دوره ای مورد ارزیابی قرار گیرند تا در مورد دوز نگهدارنده دارو مبنی بر کاهش و یا قطع درمان تصمیم گرفته شود .
15) بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار می گیرند و دوز های بالای فلوپنتیکسول دریافت می کنند باید به دقت از نظر عارضه کاهش فشار خون احتمالی دارو، تحت بررسی قرار گیرند و ممکن است نیاز به کاهش دوز داروهای بی هوشی یا داروهای مهار کننده سیستم عصبی مرکزی باشد .
16) همانند سایر دارو های موثر در روان درمانی ، فلوپنتیکسول دکانوآت ممکن است موجب تغییر در پاسخ به گلوکوز و انسولین که دوز آن در بیماران دیابتی تنظیم شده است شود .
17) فلوپنتیکسول در درمان اختلالات رفتاری مرتبط با زوال عقل به کار نمی رود .

1- مصرف دارو با غذا موجب کاهش اثرات تحریکی آن می شود .
2- از مصرف الکل اجتناب نمایید .

C ( داروهای گروه C فقط باید با تجویز پزشک مورد مصرف قرار بگیرد. خطرات ناشی از مصرف این گروه از داروها هنوز رد نشده است و یا اینکه مطالعات انسانی انجام نشده است و پزشک زمانی که احساس کند فواید مصرف این گروه از داروها از مضرات احتمالی آن بسیار بیشتر است و مصرف آن برای بیمار ضروری است تجویز انجام می‌دهد. )

تیوتیکسن , کلرپروتکسین