پژوهشگران دانشگاهی موفق به ساخت نانوحامل دارویی با پلیمرهای زیست تخریب پذیر شدند که به منظور حمل گونه‌ای داروی ضد سرطانی و رهاسازی هدفمند آن در سلول‌های سرطانی طراحی شده است.
به گزارش سرویس علمی ایسنا، شریف کامیابی، عضو هیأت علمی دانشگاه فرهنگیان و دانشجوی دکترای دانشگاه بوعلی سینا و مجری طرح اظهار کرد: در سال‌های اخیر سیستم‌های دارورسانی هدفمند بر پایه فناوری نانو، مورد توجه فراوان بوده و موجب بهبود چشمگیر در درمان‌های دارویی شده‌اند. در این کار تحقیقاتی نیز جهت توسعه کاربردهای این گروه از داروها، تهیه و پوشش‌دار کردن نانوذرات مغناطیسی با کوپلیمرهای زیست سازگار، به عنوان یک بستر مناسب برای داروی ضد سرطان دوکسوروبیسین مد نظر قرار گرفته است.
به گفته وی، پوشش کوپلیمری مورد استفاده در این کار زیست سازگار، قابل فرسایش در محیط شیمیایی بدن و غیر سمی است. از طرفی به دلیل سهولت سنتز و دامنه وسیع و قابل کنترل اندازه ذرات، آبدوستی و قابلیت پیوند فیزیکی و شیمیایی با دارو، توانایی بارگذاری داروی دوکسوروبیسین را با بهره‌ای بالا داشته است. این ویژگی‌ها دلیلی بر افزایش کارآیی دارو شده و در محیط‌های مشابه سلول‌های سرطانی رهاسازی دارو را نسبت به موارد گزارش شده قبلی بسیار بهبود داده است. از طرفی به علت داشتن خاصیت مغناطیسی به راحتی قابل هدایت است.
کامیابی در ادامه عنوان کرد: یکی از قوی‌ترین و پرمصرف‌ترین داروهای ضد سرطان، دوکسوروبیسن (doxorubicin) است که از طریق ممانعت از تشکیل اسیدهای نوکلئیک در درون سلول‌های سرطانی عمل می‌کند. این دارو عوارض جانبی نامطلوب زیادی دارد. به کمک این نانوسیستم هوشمند، دارو مستقیماً به بخش سرطانی منتقل شده و در نتیجه از عوارض آن به شدت کاسته و موجب بهبودی سریع‌تر بیماران می‌شود. به علاوه با کاهش میزان دوز، از نظر اقتصادی نیز بسیار مقرون به صرفه است.
مجری طرح خاطرنشان کرد: در توضیح نحوه عملکرد نانوسیستم‌های انتقال دارو باید گفت نانوذرات به دلیل اندازه کوچک می‌توانند از سدهای سلولی (مانند غشاها) به داخل سلول نفوذ کرده و به طور مؤثر باعث انباشته شدن دارو در بافت هدف شوند. بدین ترتیب سمیت عوامل درمانی کاهش یافته و فقط سلول‌های بافت مورد نظر تحت تأثیر قرار می‌گیرند. لذا اثری بر سلول‌های نرمال مجاور گذاشته نمی‌شود و بازده درمان افزایش می‌یابد.
این محقق درباره تفاوت مطالعات صورت گرفته با تحقیقات قبلی گفت: در اینجا سعی شده است با روشی جدید، کوپلیمریزاسیون رادیکالی پلیN-ایزو پروپیل اکریل آمید- کو-N- وینیل پیرولیدون (NIPAAm,NV) طوری انجام شود که مونومرها دارای ترتیب خاصی شده و به این ترتیب حساسیت آن‌ها نسبت به دما و pH در دفعات سنتزی قابل کنترل‌تر شود.
کامیابی با بیان این که این تحقیقات در مقیاس آزمایشگاهی صورت گرفته و نتایج آن در صنایع پزشکی و داروسازی کاربردی خواهد بود، تصریح کرد: نتایج نشان داده‌اند که این کوپلیمرها به علت ویژگی‌های خاص از جمله داشتن دمای LCST بالا (کمینه دمای بحرانی حلالیت)، قابلیت‌های خوبی برای بارگذاری و رهاسازی دارو نسبت به موارد گزارش شده قبلی نظیر پلی N- ایزوپوپیل اکریل آمیدها دارند. ضمن اینکه در این روش، کوپلیمرها به راحتی قابل تهیه بوده و نیاز به شرایط خاصی ندارند و همچنین سازگاری خوبی با محیط زیست داشته و قابل فرسایشند.
نتایج این کار تحقیقاتی که حاصل همکاری شریف کامیابی، عضو هیأت علمی دانشگاه فرهنگیان و دانشجوی دکترای دانشگاه بوعلی سینا، پروفسور داود حبیبی، عضو هیأت علمی دانشگاه بوعلی سینای همدان و پروفسور محمد مصطفی پور امینی، عضو هیأت علمی دانشگاه شهید بهشتی تهران به دست آمده، در مجله Applied Surface Science به چاپ رسیده است.
درج نظر