اطلاعات دارویی آپومورفین

● آپومورفین به عنوان آگونیست گیرنده دوپامین عمل می کند.

● مستقیماً گیرنده‌های دوپامین را در مغز تحریک می‌کند و به‌طور خاص زیرگروه‌های گیرنده D2 و D3 را هدف قرار می‌دهد.

● با فعال کردن این گیرنده ها، آپومورفین به بازگرداندن تعادل دوپامین، یک انتقال دهنده عصبی که در کنترل حرکتی نقش دارد، کمک می کند.

● این مکانیسم به کاهش نوسانات حرکتی و بهبود عملکرد حرکتی در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون کمک می کند.

● فارماکودینامیک آپومورفین شامل تعامل آن با گیرنده های دوپامین در مغز است.

● با تحریک گیرنده های D2 و D3، انتقال عصبی دوپامینرژیک را افزایش می دهد و منجر به بهبود عملکرد حرکتی و کاهش نوسانات حرکتی می شود.

● پس از تزریق زیر جلدی، آپومورفین به سرعت در جریان خون جذب می شود.

● حداکثر غلظت پلاسمایی آن در عرض 30-10 دقیقه به دست می آید.

● این دارو عمدتاً توسط آنزیم CYP3A4 در کبد متابولیزه می شود.

● متابولیت ها بیشتر از طریق ادرار و مدفوع دفع می شوند.

● نیمه عمر حذف آپومورفین بین 40 تا 120 دقیقه است.

● درمان نوسانات حرکتی (قسمت‌های خاموش) در بیماران مبتلا به پارکینسون که داروهای استاندارد ضد پارکینسون دریافت می‌کنند.

● کمک به از دست دادن ناگهانی کنترل حرکتی در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون پیشرفته

● دوز آپومورفین ممکن است بسته به شرایط فرد و پاسخ به درمان متفاوت باشد.

● معمولاً به صورت تزریق زیر جلدی تجویز می شود.

● دوز خاص باید توسط یک متخصص تعیین شود و بر اساس آن دنبال شود.

● حساسیت یا حساسیت به آپومورفین یا هر یک از اجزای آن

● اختلالات روانپزشکی کنترل نشده، مانند سایکوز

● فئوکروموسیتوم شناخته شده یا مشکوک (تومور غده فوق کلیوی)

● مصرف همزمان داروهایی که باعث طولانی شدن فاصله QT می شوند

● تهوع و استفراغ

● سرگیجه یا سبکی سر

● واکنش محل تزریق

● اختلالات خواب، از جمله بی خوابی یا خواب آلودگی

● فشار خون پایین

● توهم یا گیجی

● اختلالات کنترل تکانه

● مصرف همزمان آپومورفین با داروهایی که بر سطوح دوپامین یا سروتونین در مغز تأثیر می‌گذارند، مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)، می‌تواند خطر ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش دهد.

● برخی از داروها، مانند داروهای ضد روان پریشی، متوکلوپرامید، و داروهای ضد استفراغ، ممکن است اثربخشی آپومورفین را کاهش دهند یا خطر عوارض جانبی را افزایش دهند.

● آپومورفین ممکن است باعث کاهش فشار خون، به ویژه در هنگام ایستادن شود که منجر به سرگیجه یا غش شود.

● هنگام شروع درمان یا افزایش دوز باید احتیاط کرد.

● آپومورفین ممکن است علائم اختلالات سلامت روان مانند توهم، گیجی یا رفتار تکانشی را ایجاد یا بدتر کند.

● نظارت دقیق به ویژه در بیماران با سابقه بیماری های روانپزشکی ضروری است.

● بیمارانی که سابقه مشکلات قلبی یا فشار خون پایین دارند باید با احتیاط از آپومورفین استفاده کنند.

● آپومورفین ممکن است باعث آرام بخش یا خواب آلودگی شود که بر توانایی رانندگی یا کار با ماشین آلات تأثیر می گذارد.

● تا زمانی که پاسخ فرد به دارو مشخص نشود از فعالیت هایی که نیاز به هوشیاری دارند خودداری کنید.

● استفاده از آپومورفین در دوران بارداری باید به دقت ارزیابی شود و فواید بالقوه آن باید از خطرات آن بیشتر باشد.

● مهم است که با یک متخصص در مورد استفاده از آپومورفین در دوران بارداری مشورت کنید.