اطلاعات دارویی ویلداگلیپتین

دیابت نوع 2 بیماری است که در آن پانکراس انسولین کافی برای کنترل سطح گلوکز (قند) در خون تولید نمی کند یا هنگامی که بدن قادر به استفاده موثر از انسولین نیست. ماده فعال موجود در گالووس، ویلداگلیپتین، یک مهار کننده دیپپتیدیل-پپتیداز4 (DPP-4) است. این ماده با جلوگیری از تجزیه هورمون های "اینکرتین" در بدن کار می کند.
این هورمون ها بعد از غذا ترشح می شوند و پانکراس را تحریک می کنند تا انسولین تولید کند. با افزایش سطح هورمونهای اینکرتین در خون، ویلداگلیپتین باعث تحریک پانکراس در تولید انسولین بیشتر در هنگام بالا رفتن سطح گلوکز خون می شود. وقتی گلوکز خون پایین باشد، ویلداگلیپتین عمل نمی کند.
ویلداگلیپتین همچنین با افزایش سطح انسولین و کاهش سطح هورمون گلوکاگون ، مقدار گلوکز ساخته شده توسط کبد را کاهش می دهد. این فرآیندها در کنار هم سطح گلوکز خون را کاهش می دهند و به کنترل دیابت نوع 2 کمک می کنند.

جذب
به دنبال تجویز خوراکی با فراهمی زیستی خوراکی بیش از 90٪ به سرعت جذب می شود.
نیمه عمر
نیمه عمر حذف تقریباً 90 دقیقه است.

ویلداگلیپتین در درمان دیابت نوع 2 در بزرگسالان به کار میرود.

یک قرص در صبح و قرص دیگر در شب (100 میلی گرم در روز)، در صورت استفاده به تنهایی، با متفورمین، با تیازولیدیندیون، با متفورمین به همراه یک سولفونیل اوره، یا با انسولین (با یا بدون متفورمین).
یک قرص صبح (50 میلی گرم در روز) هنگام مصرف با سولفونیل اوره. همچنین ممکن است برای کاهش خطر هیپوگلیسمی (سطح پایین گلوکز خون) دوز کمتری از سولفونیل اوره در نظر گرفته شود.
دوز روزانه نباید بیش از دو قرص (100 میلی گرم) باشد. در بیماران با مشکلات متوسط یا شدید کلیوی، دوز توصیه شده 50 میلی گرم یک بار در روز است.

1-شایعترین عارضه جانبی با گالووس (در 100 بیمار بین 1 تا 10 بیمار دیده می شود) سرگیجه است. برای لیست کامل تمام عوارض جانبی گزارش شده با Galvus، از جمله عوارض جانبی رخ داده در هنگام مصرف Galvus با سایر داروهای ضد دیابت، به بروشور مربوطه مراجعه کنید.
2-Galvus در افرادی که نسبت به ویلداگلیپتین یا سایر مواد تشکیل دهنده دارو حساسیت بیش از حد دارند نباید استفاده شود.
3-از آنجا که ویلداگلیپتین با مشکلات کبدی همراه است، بیماران باید آزمایشاتی برای بررسی عملکرد کبد خود قبل از درمان با گالووس و در فواصل منظم در طول درمان انجام دهند.