اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی (ADHD) چیست؟ چه علائمی دارد؟

● اختلال نقص توجه یا بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع‌ترین و مورد مطالعه‌ترین اختلالات عصبی رشدی در کودکان است. دانشمندان کشف کرده‌اند که تفاوت‌هایی در مغز، شبکه‌های عصبی و انتقال دهنده‌های عصبی افراد مبتلا به ADHD وجود دارد.

 

● ADHD یک بیماری مغزی طولانی مدت (مزمن) است که باعث اختلال در عملکرد اجرایی می‌شود، به این معنی که توانایی فرد برای مدیریت احساسات، افکار و اعمال را مختل می‌کند. ADHD انجام کارهای زیر را برای افراد دشوار می‌کند:

• ○ مدیریت رفتار
• ○ توجه
• ○ کنترل بیش فعالی
• ○ تنظیم خلق‌وخو
• ○ نظم و انضباط
• ○ تمرکز
• ○ دنبال کردن دستورالعمل‌ها
• ○ آرام نشستن

 

● بیش فعالی در کودکان معمولاً در همان دوران تشخیص داده می‌شود و این بیماری اغلب تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. با این حال، درمان‌های مؤثری در دسترس هستند. در صورت عدم درمان، ADHD می‌تواند عوارض جدی و مادام‌العمر ایجاد کند.

ADHD چقدر شایع است؟

● با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، در سراسر جهان، 7.2٪ از کودکان ADHD دارند.

 

● پسران بیش از دو برابر دختران تشخیص ADHD را دریافت می‌کنند. اما به این معنی نیست که تعداد بیشتری از پسران دارای ADHD هستند. فقط به این معنی است که آنها بیشتر علائم بیش فعالی را بروز می‌دهند و تشخیص در آنها آسان‌تر است.

انواع بیش فعالی

● به چهار شیوه ADHD خود را نشان می‌دهد. پزشک به یکی از این چهار روش علائم را تشخیص می‌دهد.

نوع بی‌توجه

● کودکان در این حالت ADHD فقط بی‌توجهی دارند. پزشکان قبلاً به این نوع اختلال کمبود توجه (ADD) می‌گفتند. کودکان با نمایش بی‌توجهی عمدتاً در تمرکز کردن و سازماندهی کارها مشکل دارند و علائم بیش فعالی / تکانشگری کمتری دارند.

نوع بیش‌فعال - تکانشی

● کودکانی که این حالت را دارند مشکلات بیش فعالی و تکانشگری را از خود نشان می‌دهند و ممکن است مشکل کمتری در توجه داشته باشند. بیش فعالی به این معنی است که بی‌قرار هستند، نمی‌توانند یک جا بنشینند، انرژی زیادی دارند و بسیار پرحرف هستند. تکانشگری به این معنی است که ممکن است حرف دیگران را قطع کنند و بدون فکر کردن به آن عمل کنند. این نوع کمتر شایع است و معمولاً کودکان کوچک‌تر را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

نوع ترکیبی

● کودکان در نوع ترکیبی بیش فعالی حداقل شش علامت از هر دو نوع قبلی را نشان می‌دهند. علائم بی‌توجهی و بیش فعالی - تکانشگری به یک اندازه در آنها مشاهده می‌شود. حدود 70 درصد موارد تشخیص داده شده تحت این نوع قرار می‌گیرند.

نوع نامشخص

● در این مورد، علائم ممکن است آن‌قدر شدید باشد که کودکان به وضوح اختلال عملکرد را نشان دهند، اما معیارهای رسمی علائم برای تشخیص ADHD نوع بی‌توجه، بیش‌فعال / تکانشی یا ترکیبی را بروز نمی‌دهند. در چنین مواردی، متخصصان "ADHD نامشخص" را به‌عنوان تشخیص تعیین می‌کنند.

ADD در مقابل ADHD

● متخصصان نوع بی‌توجه ADHD را «اختلال کمبود توجه (ADD)» می‌نامیدند. در سال 1994، انجمن روانپزشکی آمریکا به طور رسمی نام خود را تغییر داد. متخصصان اکنون همه اشکال ADHD را "اختلال نقص توجه / بیش فعالی" می‌نامند، خواه علائم بیش فعالی وجود داشته باشد یا نه. همان طور که در بالا توضیح داده شد، متخصصان انواع مختلف را بر اساس علائم تشخیص می‌دهند.

 

● اگرچه تغییر نام ده‌ها سال پیش اتفاق افتاد، بسیاری از مردم هنوز از این بیماری به‌عنوان اختلال کمبود توجه (ADD) یاد می‌کنند. تفاوت بین ADD و ADHD این است که اولی شامل علائم بیش فعالی یا تکانشگری نمی‌شود.

علائم بیش فعالی چیست؟

● متخصص کودک بر اساس وجود و عدم وجود علائم خاص ADHD را تشخیص می‌دهد. علائم باید حداقل در دو حوزه زندگی (مانند مدرسه و خانه) تداخل داشته باشند و حداقل در شش ماه گذشته رخ داده باشند.

نوع بی‌توجه

● علائم ADHD در کودکان در نوع بی‌توجه شامل مشکل در تمرکز، سازماندهی و ماندن در کار است. طبق DSM-5-TR، کودک مبتلا به این نوع باید حداقل شش رفتار از 9 رفتار زیر را نشان دهند. (این رفتارها باید در فعالیت‌های روزانه، مدرسه و خانه مشکل ایجاد کنند - نه فقط گاهی اوقات، زیرا اکثر کودکان این رفتارها را انجام می‌دهند.)

• ○ مشکل در توجه به جزئیات یا اشتباه از سر بی‌دقتی
• ○ موضوعاتی که بر روی وظایف و فعالیت‌ها متمرکز هستند
• ○ مشکل در خوب گوش دادن، خیال‌بافی یا پرت شدن در افکار
• ○ در اجرای دستورالعمل‌ها و یا تکمیل وظایف مشکل دارند
• ○ مشکل در سازماندهی وظایف و فعالیت‌ها
• ○ اجتناب یا دوست نداشتن کارهایی که مستلزم تلاش ذهنی مداوم هستند
• ○ گم کردن مکرر وسایل
• ○ به‌راحتی توسط محرک‌های بیرونی حواسشان پرت می‌شود
• ○ در کارهای روزمره فراموش‌کارند

نوع بیش‌فعال - تکانشی

● افراد مبتلا به نوع بیش‌فعال / تکانشی علائم ADHD زیر را نشان می‌دهند. طبق DSM-5-TR، یک کودک باید حداقل شش رفتار از 9 رفتار زیر را نشان دهد و باید در فعالیت روزانه مشکلاتی ایجاد کنند.

• ○ بی‌قراری یا ضربه زدن به دست‌ها یا پاها یا تکان خوردن مکرر.
• ○ ترک صندلی خود در زمانی که باید بنشینند.
• ○ دویدن یا بالا رفتن زمانی که مناسب نیست.
• ○ مشکل در بازی یا شرکت در فعالیت‌های بی‌سروصدا.
• ○ به نظر می‌رسد، همیشه در حال حرکت هستند
• ○ زیاد حرف زدن
• ○ قبل از تکمیل سؤالات، پاسخ‌ها می‌دهند
• ○ مشکلات در انتظار کشیدن
• ○ اغلب مکالمات یا بازی‌های دیگران را قطع یا مداخله می‌کند.

نوع ترکیبی

● افراد دارای نوع ترکیبی رفتارهایی را از هر دو دسته بی‌توجه و بیش‌فعال / تکانشی نشان می‌دهند. طبق DSM-5، کودکان باید حداقل 12 رفتار از کل رفتارها را نشان دهند (حداقل شش رفتار بی توجهی و شش رفتار بیش‌فعال / تکانشی).

چه چیزی باعث بیش فعالی می‌شود؟

● دانشمندان تفاوت‌هایی را در ساختار مغز و فعالیت افراد مبتلا به ADHD شناسایی کرده‌اند. لوب جلویی در قسمت جلویی مغز و پشت پیشانی است. لوب پیشانی مسئول برنامه‌ریزی، توجه، تصمیم گیری و استفاده از زبان برای تعدیل رفتار است. محققان این نوع فعالیت را توجه هدایت شده می‌نامند. مغز افراد مبتلا به ADHD نسبت به افراد دیگر دیرتر به بلوغ کامل خود می‌رسد.

 

● مردم از توجه مستقیم برای تعلیق توجه خودکار استفاده می‌کنند. توجه مستقیم نیاز به تلاش زیادی دارد و استفاده از آن دشوار است. در یک فرد مبتلا به ADHD، مهارت‌های توجه هدایت شده ضعیف‌تر است. توجه خودکار نوع توجهی است که هنگام انجام کاری جالب یا جذاب از آن استفاده می‌کنید. توجه مستقیم، نوع توجهی است که هنگام انجام کاری خسته کننده یا کم علاقه از آن استفاده می‌کنید.

 

● در مغز، سلول‌هایی به نام نورون‌ها، پیام‌ها را با سیگنال منتقل می‌کنند. این پیام‌ها توسط شبکه‌هایی از نورون‌ها جابه‌جا می‌شوند. در مغز یک نوع شبکه توجه خودکار وجود دارد که وقتی ما وظایف مختلفی انجام می‌دهیم، فعال می‌شود و به "حالت پیش‌فرض" می‌گویند. این شبکه در کارهای مهم مغز هم مشارکت دارد و به آن "حالت وظیفه‌ای" می‌گویند.

 

● متخصصان متوجه شدند که افراد دارای ADHD، از این شبکه‌ها به طرز متفاوتی استفاده می‌کنند. همچنین، مواد شیمیایی به نام "انتقال‌دهنده‌های عصبی" نقشی در ADHD دارند و به انتقال پیام‌ها از یک سلول عصبی به سلول عصبی دیگر کمک می‌کنند.

 

● اگرچه محققان این تفاوت‌های مغزی را کشف کرده‌اند، اما به طور کامل نمی‌دانند چرا آنها رخ می‌دهند و منجر به علائم ADHD می‌شوند. اما تحقیقات کنونی نشان می‌دهد که ژنتیک نقش حیاتی ایفا می‌کند. ADHD اغلب در خانواده‌ها مشاهده می‌شود - یک کودک مبتلا به بیش فعالی 1 در 4 شانس ابتلا دارد اگر والدینی مبتلا به این بیماری داشته باشد.

 

● سایر علل احتمالی و عوامل خطر ADHD ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• ○ قرارگیری در معرض سرب
• ○ آناتومی مغز
• ○ مصرف مواد در دوران بارداری
• ○ تولد زودرس
• ○ وزن کم هنگام تولد

 

● موارد زیر دلایل ADHD نیستند:

• ○ آلرژی
• ○ خوردن شکر زیاد
• ○ زمان زیاد خیره شدن به صفحه‌نمایش
• ○ فرزندپروری ضعیف
• ○ عوامل اجتماعی و محیطی مانند فقر

بیش فعالی چه عوارضی دارد؟

● بدون درمان، ADHD به طور بالقوه می‌تواند منجر به تعدادی از عوارض طولانی‌مدت شود. مانند:

• ○ عزت نفس ضعیف
• ○ افسردگی و اضطراب
• ○ اختلالات اشتها
• ○ مشکلات خواب
• ○ اختلال مصرف مواد
• ○ رفتارهای پرخطر و تکانشی
• ○ حوادث رانندگی و صدمات مکرر
• ○ مشکل در روابط و سایر تعاملات اجتماعی
• ○ عدم موفقیت تحصیلی
• ○ بی‌ثباتی شغلی

چگونه می‌توان بیش فعالی را تشخیص داد؟

● اگر نگران این هستید که فرزندتان ممکن است ADHD داشته باشد، اولین قدم این است که با یک متخصص قرار ملاقات بگذارید. متخصص اطفال یا متخصص دیگری می‌تواند با استفاده از مجموعه‌ای از دستورالعمل‌های ایجاد شده توسط آکادمی اطفال آمریکا، تعیین کند که آیا کودک شما ADHD دارد یا خیر.

 

● این دستورالعمل‌ها به طور خاص برای کودکان 4 تا 17 ساله است. تشخیص ADHD در کودکان کمتر از 4 سال دشوار است زیرا می‌توانند خیلی سریع تغییر کنند و بسیاری از کودکان در این سن به طور طبیعی بیش‌فعال یا بی‌توجه هستند. همچنین ممکن است تشخیص ADHD در نوجوانان به دلیل سایر شرایطی که ممکن است داشته باشند، مانند افسردگی یا اضطراب، دشوارتر باشد.

 

● هیچ آزمایش ADHD برای کمک به تشخیص این بیماری وجود ندارد. متخصص چندین مرحله را انجام می‌دهد و اطلاعات زیادی را برای کمک به تشخیص جمع‌آوری می‌کند. عامل کلیدی این است که چندین نفر رفتارهای مرتبط با ADHD را در محیط‌های مختلف مشاهده می‌کنند، مانند مدرسه و خانه. تعدادی از افراد در ارزیابی رفتار فرزند شما مشارکت خواهند داشت، از جمله:

• ○ شما
• ○ فرزندتان
• ○ پزشک کودک
• ○ معلمان فرزند شما و سایر کارکنان
• ○ سایر مراقبین فرزندتان

 

● بر اساس اطلاعات گزارش‌شده، متخصص به نحوه مقایسه رفتار فرزندتان با سایر کودکان هم سنش نگاه می‌کند. با توجه به علائم کودک و همچنین دستورالعمل‌های موجود در DSM-5-TR برای کمک به تشخیص ADHD استفاده خواهد کرد. DSM-5-TR بیان می‌کند که:

• ○ علائم کودک شما باید در دو یا چند موقعیت (خانه، مدرسه و یا موقعیت‌های اجتماعی) رخ دهد و باعث اختلال در عملکرد شود.
• ○ متخصص کودک باید وجود یا عدم وجود شش یا بیشتر علائم را تشخیص دهد.
• ○ علائم کودک باید به میزان قابل توجهی توانایی او را برای عملکرد در فعالیت‌های روزانه مختل کند.
• ○ علائم آنها باید قبل از 12 سالگی شروع شده باشند.
• ○ حداقل شش ماه علائم را داشته است.

 

● پس از اینکه کودک و علائم او را ارزیابی کردند، می‌توانند نوع ADHD تشخیص دهند. ارزیابی دقیق رفتار بسیار مهم است (نه فقط آزمایش عصب روان‌شناختی توجه)، زیرا بسیاری از کودکانی که کاملاً باهوش هستند ممکن است در مدرسه عملکرد خوبی داشته باشند حتی در حالی که علائم بی توجهی نشان می‌دهند.

آیا من ADHD دارم؟

● ADHD حدود 4.2٪ از بزرگسالان ایالات متحده را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. اما به‌احتمال زیاد تعداد بیشتری از بزرگسالان مبتلا به ADHD تشخیص داده نشده وجود دارد. در برخی موارد، ممکن است تشخیص ADHD در بزرگسالی به دلیل شرایط دیگری مانند افسردگی و اضطراب دشوار باشد.

 

● ممکن است علائم ADHD را در طول تشخیص کودکتان در خود بشناسید. برای تشخیص ADHD در بزرگسالی، باید حداقل پنج مورد از علائم مرتبط با این بیماری را داشته باشید. علاوه بر این، باید شواهدی وجود داشته باشد که نشان دهد این بیماری در دوران کودکی شروع شده است. چندین عامل اضافی در تشخیص نقش دارند، از جمله:

• ○ تاریخچه رفتار در کودکی
• ○ مصاحبه با شریک زندگی‌تان، والدین یا دوست صمیمی که شما را به‌خوبی می‌شناسد.
• ○ معاینه فیزیکی (که ممکن است متخصص برایتان تجویز کند، اما ضروری نیست).
• ○ تست‌های روان‌شناختی (که اغلب مشاوران از آن‌ها استفاده می‌کنند، اما ضروری نیستند).

بیش فعالی چگونه درمان می‌شود؟

● هدف از درمان ADHD بهبود علائم کودک است تا بتواند در خانه و مدرسه عملکرد مؤثرتری داشته باشد. برای کودکان کوچک‌تر (4 و 5 ساله)، متخصصان مداخله والدین را به‌عنوان اولین خط درمان قبل از تجویز دارو توصیه می‌کنند.

 

● در بیشتر موارد، بهترین درمان ADHD برای کودکان بزرگ‌تر، نوجوانان و بزرگسالان شامل ترکیبی از رفتاردرمانی و داروهای ADHD است.

رفتاردرمانی

● برای کودکان کمتر از 13 سال، متخصص آموزش والدین را در زمینه مدیریت رفتار توصیه می‌کنند. برای نوجوانان، آنها انواع دیگری از رفتاردرمانی و آموزش مانند آموزش مهارت‌های اجتماعی یا آموزش عملکرد اجرایی را توصیه می‌کنند. هدف رفتاردرمانی یادگیری یا تقویت رفتارهای مثبت و در عین حال حذف رفتارهای ناخواسته یا نگران کننده است. هدف از آموزش کارکردهای اجرایی بهبود مهارت‌های سازمانی و خود نظارتی است.

دارو درمانی

● دارو می‌تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند تا علائم و رفتارهایی را که باعث مشکلاتی با دوستان، خانواده و سایر مخاطبین آنها می‌شود، مدیریت کنند. سازمان غذا و داروی ایالات متحده چندین نوع مختلف دارو را برای درمان ADHD در کودکان 6 ساله تأیید کرده است.

 

• ○ محرک‌ها: محرک‌ها پرمصرف‌ترین داروهای ADHD هستند. بین 70 تا 80 درصد از کودکان مبتلا علائم کمتری را هنگام مصرف این داروها نشان می‌دهند.

 

• ○ غیرمحرک‌ها: غیرمحرک‌ها به‌سرعت محرک‌ها عمل نمی‌کنند و عموماً تأثیر زیادی ندارند، اما اثر آنها می‌تواند تا 24 ساعت ادامه داشته باشد. در صورتی که محرک‌ها مؤثر نباشند، ممکن است پزشک اضافه کردن یک ماده غیرمحرک را توصیه کند.

 

• ○ داروهای ضد افسردگی: FDA داروهای ضد افسردگی را به‌عنوان درمانی برای ADHD تأیید نکرده است. اما متخصصان گاهی آنها را به‌تنهایی یا در ترکیب با سایر داروهای ADHD تجویز می‌کنند.

 

● ممکن است کودک قبل از یافتن تعادل مناسب بین فواید و عوارض جانبی، نیاز به آزمایش داروها و دوزهای مختلف داشته باشد.

آیا می‌توان از بیش فعالی پیشگیری کرد؟

● دانشمندان معتقدند ژنتیک نقش مهمی در ایجاد ADHD دارد؛ بنابراین، نمی‌توانید از بروز این وضعیت جلوگیری کنید.

 

● اما عوامل خطر خاصی وجود دارد که ممکن است بتوانید از آنها اجتناب کنید. اگر باردار هستید، از سموم و موادی مانند الکل، تنباکو و داروهای تفریحی اجتناب کنید. این کار ممکن است خطر را کاهش دهد، اما محققان اطلاعات کمی در مورد راه‌های کاهش بروز و شیوع ADHD دارند.

اگر این شرایط را داشته باشم چه انتظاری می‌توانم داشته باشم؟

● دورنمای بلندمدت (پیش‌آگهی) ADHD بستگی به این دارد که آیا کودک شما درمان می‌شود یا خیر. با رفتاردرمانی و یا دارودرمانی، اکثر کودکان به زندگی سالم ادامه می‌دهند.

 

● بدون درمان، افراد مبتلا به ADHD ممکن است پیامدهای ضعیف‌تر و عوارض مادام‌العمر را تجربه کنند. ممکن است شامل:

• ○ مشکل در مدیریت فعالیت‌های روزانه
• ○ سایر شرایط سلامت روان
• ○ اختلالات مصرف مواد
• ○ مسائل تحصیلی یا مرتبط با شغل مانند شکست در مدرسه و تغییر مکرر شغل

ADHD چقدر طول می‌کشد؟

● برخی از افراد یاد می‌گیرند که علائم خود را به طور مؤثر مدیریت کنند و ممکن است پس از رسیدن به بزرگسالی رفتارهای ADHD را بروز ندهند. برای برخی افراد، علائم ADHD هنوز بر عملکرد آنها تأثیر می‌گذارد - این یک وضعیت مادام‌العمر است. با این حال، بسیاری یاد می‌گیرند که آن را مدیریت کنند تا علائم بر توانایی عملکردشان تأثیر نگذارد و به آنها اجازه دهد زندگی رضایت بخشی داشته باشند.

چگونه از فرزندم که ADHD دارد مراقبت کنم؟

● حفظ سلامتی به‌ویژه برای کودکان مبتلا به ADHD بسیار مهم است. علاوه بر رفتاردرمانی و دارو درمانی، داشتن یک سبک زندگی سالم می‌تواند به کودک کمک کند تا بهتر با علائم خود کنار بیاید.

 

●  رفتارهای سالم عبارتند از:

• ○ خوردن یک رژیم غذایی سالم پر از میوه‌ها، سبزیجات، پروتئین‌های بدون چربی و غلات کامل
• ○ ورزش یا شرکت در فعالیت بدنی منظم
• ○ محدود کردن زمان کار با گوشی یا دیدن تلویزیون
• ○ دریافت خواب کافی

چند استراتژی اضافی برای مدیریت ADHD فرزندم در خانه چیست؟

● ممکن است راهبردهای زیر برای مدیریت بیش فعالی در خانه مفید باشند.

رفتار

○ محدودیت‌های رفتاری برای مدیریت علائم حیاتی هستند: جهت‌ها و محدودیت‌های واضح و مشخصی را ارائه دهید. کودکان مبتلا به ADHD باید بدانند که دیگران دقیقاً چه انتظاراتی از آنها دارند.

 

○ خوب بودن فرزندتان را "بیان" کنید: تنبیه کودک فقط به او یاد می‌دهد که چه کاری انجام ندهد. شناخت و تصدیق رفتارهای مثبت راهی مؤثر برای آموزش به فرزندتان است که چه کاری انجام دهد. این امر استفاده از رفتار مناسب را افزایش می‌دهد.

 

○ نظم و انضباط مؤثر: یک سیستم ثابت برای پاداش دادن به رفتار مناسب ایجاد کنید و به رفتارهای نادرست با جایگزین‌هایی مانند از دست دادن امتیازات پاسخ دهید.

 

○ مراقب چیزی باشید که به آن توجه می‌کنید: وقتی والدین فقط به رفتار نامناسب توجه می‌کنند، رفتار نامناسب بیشتر می‌شود. یادگیری توجه به رفتار مناسب در خانه اغلب مفید است.

سازماندهی

○ به یک برنامه پایبند باشید: هر روز از زمان بیدار شدن تا زمان خواب، روال یکسانی را دنبال کنید. برنامه باید شامل زمان برای تکالیف و بازی باشد.

 

○ از تقویم یا پلنر استفاده کنید: مکانی برای یادداشت یادآوری‌ها، مسئولیت‌ها و رویدادهای مهم ایجاد کنید. این ابزارها ممکن است به‌ویژه برای نوجوانان و جوانانی که با مدیریت زمان مشکل دارند مفید باشد.

 

○ وسایل مورد نیاز فرزندتان را هر روز مرتب کنید: برای هر چیزی مکانی داشته باشید و هر چیزی را در جای خود نگه‌دارید. شامل لباس، کوله پشتی و وسایل مدرسه. چک لیست سازمان‌دهی ممکن است مفید باشد.

تکالیف

○ یک مکان برای انجام تکالیف در خانه انتخاب کنید: یک ایستگاه کاری خانگی برای کارهای مدرسه در یک منطقه آرام و بدون درهم ریختگی یا حواس پرتی راه اندازی کنید.

 

○ زمان‌بندی داشته باشید: یک بازه زمانی برای کار روی تکالیف درسی داشته باشید. اگر فرزندتان کار را تمام نکرد، استراحت کنید و زمان جدیدی را برای اتمام کار تعیین کنید.

 

○ تلاش و انجام کار را تحسین کنید: به‌جای تنبیه کارهای ناقص، به کارهای تکمیل شده فرزندتان پاداش دهید.

ADHD مخفف چیست؟

● ADHD مخفف اختلال نقص توجه / بیش فعالی است. معنای ADHD به تعریف وضعیت کمک می‌کند. کودکان مبتلا به ADHD اغلب با مشکلات بی توجهی و بیش فعالی و همچنین تکانشگری مواجه هستند.

 

● تقریباً همه کودکان لحظاتی از رؤیاپردازی، بدرفتاری و یا حواس پرتی دارند. اما برای کودکان مبتلا به ADHD، این لحظات بیش از یک نگرانی گاه‌وبیگاه است. این رفتارها به قدری مکرر و در سطح شدیدی رخ می‌دهند که در توانایی آنها برای عملکرد مؤثر در فعالیت‌های روزانه اختلال ایجاد می‌کند.

آیا ADHD نوعی اوتیسم است؟

● خیر، ADHD در طیف اوتیسم نیست. اما اختلال طیف اوتیسم و ADHD هر دو اختلالات عصبی رشدی هستند. برخی از علائم مشابه را دارند. علاوه بر این، اگر فرزند شما یکی از این اختلالات را داشته باشد، احتمال ابتلای او به دیگری افزایش می‌یابد.

آیا ADHD یک ناتوانی است؟

● بله قانون در آمریکایی‌های دارای معلولیت (ADA) ADHD را یک ناتوانی رشدی می‌داند. چالش‌هایی که این شرایط ایجاد می‌کند می‌تواند انجام فعالیت‌های روزانه و عملکرد مؤثر در مدرسه را برای فرزند شما دشوار کند؛ بنابراین، فرزندتان ممکن است واجد شرایط آموزش ویژه و یا آموزش اصلاح شده در محل اقامت یا مدرسه باشد.

 

● علاوه بر این، ناتوانی‌های یادگیری مانند مشکل در خواندن، شیوع بیشتری در کودکان مبتلا به ADHD نسبت به جمعیت دیگر دارد. حدود 30 تا 40 درصد از کودکان مبتلا به ADHD نیز دچار ناتوانی یادگیری هستند. مانند افراد مبتلا به ADHD، کودکان دارای ناتوانی یادگیری واجد شرایط دریافت خدمات آموزشی ویژه هستند.

آیا داشتن ADHD مزایایی دارد؟

● بله افراد مبتلا به ADHD توانایی‌ها و مهارت‌های زیادی فراتر از افراد دارای مغز عادی دارند. برخی از شرکت‌ها عمداً افرادی را به دلیل این مزایا استخدام می‌کنند که واگرایی عصبی دارند. این توانایی‌ها و مهارت‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• ○ تمرکز بیش از حد بر روی یک کار
• ○ تفکر غیرخطی و حل مسئله
• ○ تاب‌آوری
• ○ خلاقیت
• ○ مهارت‌های مکالمه
• ○ خودانگیختگی
• ○ انرژی فراوان

چرا ADHD معمولاً در دختران و کودکانی که در بدو تولد مؤنث هستند، کمتر تشخیص داده می‌شود؟

● دختران به‌اندازه پسران احتمال دارد که به بیش فعالی مبتلا شوند. این وضعیت اغلب در دختران متفاوت به نظر می‌رسد، اما ADHD هر دو جنس را به طور یکسان تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. دختران و کودکان در سنین پایین‌تر نسبت به پسران علائم بی‌توجهی بیشتری را نشان می‌دهند.

 

● علی‌رغم پیشرفت‌های گسترده در تشخیص این بیماری، برخی از متخصصان هنوز با کلیشه‌های منسوخ شده کار می‌کنند مبنی بر اینکه این بیماری بر پسران بیشتر تأثیر می‌گذارد؛ بنابراین، دختران بیشتر احتمال دارد که تشخیص داده نشده و کمتر تحت درمان قرار گیرند.